Półmaraton Berliński. Na wieść o moim nadchodzącym starcie kierownik obozu i head coach w jednej osobie zdębiał. - Zdziwiłbym się, gdyby ktoś zaraz po takim obozie zrobił życiówkę w półmaratonie - powiedział mi przy śniadaniu, mając na myśli destrukcję nóg, jakiej doświadczyliśmy przez te 23-25 godzin treningów.
Nie taką znowu destrukcję, jak się miało okazać.
Moja życiówka w półmaratonie to było 2:31:16 z Wiązowny sprzed roku. Do Wiązowny jechałem w lutym 2022 r. z nastawieniem: "po życiówkę, czyli sub 1:38, a jeśli będę miał dzień konia, to po sub 1:30". Do Berlina jechałem z nastawieniem "pożyjemy, zobaczymy". Po cichu liczyłem na złamanie 1:30, że pojadę do tego Berlina co prawda solidnie zmęczony (tylko dzień przerwy - i to w podróży), ale jednak z dobrą kondycją, ale uważałem, że 1:31:00 też będzie dobrym wynikiem.
Po odebraniu pakietu na starym lotnisku Tempelhof (zdjęcia poniżej - wygląda jak plan filmu, którego akcja toczy się w latach 60'), zeżarłem kebsa i poszedłem do hotelu, bo nie bardzo miałem czas i ochotę zwiedzać, pogoda była do dupy, a poza tym chciałem dać nogom trochę wytchnienia. Tym bardziej że skutkiem założenia na podróż opasek kompresyjnych było spuchnięcie moich kostek do rozmiaru piłek tenisowych. Nicht gut.
- Tempelhof3_result.jpg (54.96 KiB) Przejrzano 2862 razy
- Tempelhof2_result.jpg (115.85 KiB) Przejrzano 2862 razy
- Tempelhof1_result.jpg (93.67 KiB) Przejrzano 2862 razy
- Kebab_result.jpg (64.2 KiB) Przejrzano 2862 razy
O godzinie 10:05, skorzystawszy z korzystnie rozstawionych pisuarów typu amsterdamskiego, stawiłem się na starcie w towarzystwie 35 tys. innych amatorów klepania asfaltu.
Plan: zacząć w tempie lekko sub 4:15 i tak trzymać przez 21 km, ale jeśli skrajnie spuchnę, to pozwalam sobie lecieć dowolnie wolno. Czyli: plan A - sub 1:30. Plan B - sub 1:31:16. Plan C - ukończenie. Tyle że od początku widziałem że scenariusz C się nie ziści, bo od rana nogi były całkiem dobre. Czułem to idąc, czułem to rozgrzewając się przed biegiem. Takie jakby podmęczone, ale działające, w sensie że dające niezły napęd - trudno to uczucie opisać.
Włożyłem stare startówki New Balance, w których kiedyś, dawno temu w 2019 roku pobiegłem 10k sub-41.
Po raz pierwszy wziąłem na półmaraton jedzenie - mianowicie dwie galaretki glukozowo-fruktozowe do wciągnięcia przed bufetami, razem jakieś 45 g węgli. Mimo niskiej temperatury zamierzałem brać po łyku wody.
Żeby nie przedłużać: było tak jak być powinno. Na początku te 4:13 zdawało się nietrudnym tempem. Atmosfera zawodów i duża liczba kibiców stojących wzdłuż berlińskich alej sprawiały, że aż chciało się lecieć. Do pierwszego kryzysu oczywiście, a ten nastąpił trochę wcześniej niż miał nastąpić - na 14. kilometrze.
Wcześniej, a także później, właściwie non stop wykonywałem w głowie działania matematyczne, licząc, jak duży zapas czasu mam do średniego tempa 4:15, które musiałem utrzymać, żeby skończyć sub-1:30. Nazywałem to w myślach "bankowaniem czasu" i to było strasznie natrętne, słowo "bankowanie" mnie trochę wkurzało, ale ciągle powtarzałem je sobie w głowie, to było silniejsze ode mnie. Na tym 14. kilometrze po raz pierwszy musiałem sięgnąć do banku i wypłacić z zapasu czasu 4 sekundy (pobiegłem go w 4:19, mimo że pod górę nie było).
Drugi kryzys dopadł mnie na kilometrze 17. i w zasadzie do końca trwała już walka o to, żeby z tego banku wyjąć jak najmniej. Ostatecznie wyjąłem w czasie drugiego kryzysu 17 sekund, a że zbankowaną miałem ponad minutę, to na metę wbiegałem równie obolały co zachwycony czasem 1:29:09.
- Zmedalem_result.jpg (68.12 KiB) Przejrzano 2862 razy
